Sarkozy zuchtte toen hij uit zijn schoenen stapte. Zijn voetzolen gloeiden van de plateauzolen en de voorwaartse druk door de nog hogere hielen. Hij liep er ongemakkelijk mee, maar had ze nodig om op de hoogte te blijven. Carla Bruni vond het stom dat hij zich zo wou opveren. Je gaat er vrouwenkuiten van krijgen, zei ze, terwijl ik mannenkuiten krijg omdat ik altijd op platte zolen moet lopen. Als het Elysée ooit gebombardeerd wordt en ze enkel onze kuiten terugvinden weten ze niet eens wie wie is, en daarmee gaf ze een extra sneer omdat Sarko maniakaal zijn benen onthaarde. Ik ben ook maar een mens met kleine kantjes, verweerde hij zich. Hij vond zichzelf helemaal niet excentriek, laat staan dat hij een zonnekoning zou zijn, zoals een journalist in Le Parisien beweerde. “Als de president naast zijn schoenen blijft lopen ziet het Franse volk hem binnenkort niet meer staan”.
De regionale verkiezingen sloegen tegen. Het volk wou Ségolène Royal terug, maar was dat een afwijzing van zijn persoon of van zijn partij? Voorlopig kon zij zich redden door in een handomdraai zijn regering te herschikken alsof het een vaas bloemen was. Maar bij de volgende verkiezingen zou hij nog meer boven zichzelf moeten uitgroeien, nu ook die arrogante de Villepin met een eigen lijst wou beginnen. Sarkozy vond dat iedereen, en de Villepin in het bijzonder, altijd op hem neerkeek. In de politiek kon hij zich daar behoorlijk uit redden. Thuis minder.
De blingbling-president schitterde nog minder toen la Bruni in de glossy bijlage van Le Figaro had laten verstaan dat zij een tweede mandaat niet zag zitten. Zij zei wel niet letterlijk “ach man hou er mee op”, maar het kwam er op neer. Gelukkig interpreteerden de media het niet zo en loofden ze de bezorgdheid van de toegewijde echtgenote, zonder zich af te vragen waarom la Bruni dat gezegd had. Misschien bedoelde ze wel een tweede mandaat voor haar mèt Sarkozy; wie weet had zij een overeenkomst gesloten voor de periode van één presidentschap en was zij haar ventje-presidentje al beu geworden?
Ooit had ze in een interview gezegd dat ze monogamie saai vond. Niemand had er van opgekeken. In die tijd was zij een gevraagde mannequin die zowel met Mick Jagger als met Eric Clapton, Kevin Kostner of Donald Trump stoeide, om alleen maar de bekendste te noemen. Gewone mensen kenden haar van de blootfoto’s. Zo was ze een beetje ieders vriend.
Na haar mannequin-jaren begon ze een zangcarrière. Niet voor het geld, als mannequin had ze jarenlang miljoenen dollars per jaar verdiend terwijl ze als kind altijd al in grote luxe had geleefd omdat papa Bruni ondermeer mede-eigenaar van het Pirelli-concern was. Neen, haar zangcarrière moest de aandacht verlengen. Ze zou zelfs presidentsvrouw worden om eeuwigdurend in de belangstelling te blijven, zoals Jacky Kennedy.
Samen met vriendin Naomi Campbell fantaseerden ze wie de machtigste man kon binnenhalen.
Naomi werd al eens aan ‘orkaan’ Hugo Chavez gekoppeld. Maar in hoeverre hadden zij dat bericht niet zelf gelanceerd?
Bill Clinton had bij hen meer dan een streepje voor, maar die was al uit het Witte Huis verdwenen en met de president van dat moment, Bush junior, zouden ze zelfs niet in het donker gezien willen worden. Dan zouden ze nog eerder queen Elisabeth proberen te verleiden. Samen, voor de fun.
Naomi plaagde haar met Berlusconi: ‘die kwijlt al als hij jouw naam nog maar hoort, Carla Gilberta Bruni Tedeschi.’ Maar Bruni dacht er niet aan, haar vader zou het haar nooit vergeven en trouwens, Berlusconi hield van veel jongere meisjes. In Duitsland was er een vrouw aan de macht die zelfs niet met kerstballen te versieren viel en ook in Frankrijk zou er weldra een vrouw aan de top staan, want wie anders dan Ségolene Royal zou Chirac opvolgen?
En dan viel de werkelijkheid plots in dezelfde plooi van haar fantasie, want Frankrijk kreeg toch terug een mannelijke president en die was op zoek naar een bijpassende vrouw.
Nog tijdens verkiezingsstrijd had Nicolas Sarkozy het thuis moeten afleggen tegen zijn Cécilia. Die wou niet meer meedraaien in het politieke circus en liet Sarkozy zelfs op de dag van zijn overwinning in de steek. Dat stak. Vooral in zijn Napoleon-complex. Hij wil zo graag de grootste zijn maar schrompelt ineen als hij geen vrouw aan zijn zijde weet. En nu hij onverwacht de top had bereikt stond er niemand naast hem. Als president kun je uiteraard geen zoekertje plaatsen. Hoe moest hij dan snel een nieuwe vrouw vinden, waar heel Frankrijk hem zou voor benijden?
Vriend Vincent Bolloré, een van de rijkste Franse zakenlui moest hem helpen. Als minister van Financiën had Sarkozy Bolloré genoeg voordelen verleend, nu was het ‘le moment de renvoyer l’ascenseur’.
Bolloré had met zijn tv-stations en kranten niet alleen de politieke wereld in zijn binnenzak, een groot deel van de beau monde at gretig uit zijn hand. Je m’n occupe, was alles wat Bolloré had gezegd. Laat mij de keuze en ik wed dat ik jou aangenaam zal verrassen.
Minder dan een maand later inviteerde Bolloré de nieuwe president op een etentje met zakenlui bij Le Fouquet’s op de Champs Elysées. De meeste genodigden waren gekoppeld, Sarkozy kwam alleen. Bolloré had voor hem topmodel/zangeres Carla Bruni uitgenodigd. Kort daarna kreeg de pers een tip voor hun trip naar Disneyland en enkele maanden verder waren Sarkozy en Bruni getrouwd. Ondertussen waren ze met Bolloré’s jacht op vakantie gegaan naar Malta en met diens privéjet naar Egypte.
Bolloré kende de dochter van Alberto Bruni Tedeschi al voor ze mannequin werd. Ook zonder haar vedettestatus zou ze bij de vaste Bolloré-clan gaan behoren. Ze was zelf rijk en mooi, wild en begeerd. Zodanig zelfs dat Bolloré kosten nog moeite spaarde om haar op zijn feestjes te krijgen. Bruni was meer van de wereld dan Bolloré zelf, die wel zo rijk was als de Middellandse Zee diep is, maar zich zelden verder waagde dan het strand ervan. Op een feestje had Bolloré ooit Bruni en Campbell bezig gehoord hoe ze over de machtigen der aarde fantaseerden. Het was voor hem een klein kunstje om Bruni aan president Sarkozy te koppelen, minstens voor de periode van normale ambtstermijn.
Het werd een hoogst zakelijke overeenkomst waarin naast de termijn vooral stond dat het een verstandshuwelijk betrof zonder fysieke toestanden en hoe de schijn naar buiten zou worden opgehouden. De LAT-relatie werd bemeten aan de afbakening van haar territorium, en de pers werd aan banden gehouden. Het huwelijk was een sprookje. Punt. Carla Bruni was bovendien een fantastische zangeres. Punt. Niet iedereen hield van haar chansons, maar met haar looks en bloot verleden zou zij als presidentsvrouw een ieders nieuwsgierigheid prikkelen en tot op het einde van haar dagen herinnerd worden. En dat was net wat ze wou.
In het presidentiële paleis werd een luxe-appartement gebouwd, uiteraard in de linkervleugel, die zij haar ‘rive gauche’ noemde. Zij kon er vrienden ontvangen zonder door Sarkozy gestoord te worden of dat het naar het publiek zou kunnen uitlekken. Als excuus werd haar flat ingericht als een grote geluiddichte opnamestudio waar zij rustig met haar muziek kon bezig blijven. Bolloré bekostigde de verbouwing om eventuele kritiek van de regering of de belastingbetaler bij voorbaat te neutraliseren.
Sarkozy ging volledig mee in het verhaal dat nooit een intiem liefdesverhaal zou worden. En la Bruni straalde. Nooit lag de wereld meer aan haar voeten, iedereen hield van haar zelfs the queen – wat haar naar Naomi deed sms’en :“she fell for me before I could even open my mouth.” Ze was helemaal niet meer jaloers op de first lady van Obama, want die moest in de schaduw blijven van haar man, terwijl zij Sarkozy moeiteloos overschaduwde. Zelfs zijn flauwe grapjes counterde ze à la minute. Toen hij een keer uit frustratie zei dat hij wel aan zo’n mooi tafel mocht zitten maar op zijn honger moest blijven : ‘I call you “girl”, sous-entendu jij bent mijn call-girl, repliceerde zij zonder verpinken: ‘dan ben jij “mon petit”. Het gesprek was meteen afgelopen want de president zat zonder woorden en droop slapjes af naar zijn presidentiële vertrekken.
Het kostte haar geen enkele moeite om hem rond haar vingers te draaien. Al bij hun eerste ontmoeting in Le Fouquet’s fluisterde hij haar toe: ”madame Bruni, quel plaisir, ik had u niet onmiddellijk herkend met kleren aan”. Bruni had zich voorgenomen dat gewoon doen het beste was om niet uit haar rol te vallen, en antwoordde, ‘mais monsieur le président, het is enkel in uw verbeelding dat ik volledig naakt ben, ik draag altijd een minieme vleeskleurige string die in photoshop makkelijk wordt weggewerkt. Als u vanavond niet alleen de president maar ook een heer bent krijgt u er bij ons volgend rendez-vous eentje cadeau. Meer was er niet nodig geweest. Bij hun volgende afspraak gaf zij hem een vleeskleurig koordje en hij had voor haar een behoorlijk grotere string in ruil in de Franse tricolore kleuren. Wit was de kleur van de koning van Frankrijk legde hij nog uit en blauw-rood de kleuren van Parijs. Kan zijn, dacht Bruni, maar dat draag ik niet. Bij een blauw-wit-rode string denk ik eerder aan blauwe plekken, verlies en nog eens verlies. Toch droeg Carla bij de eerstvolgende quatorze juillet de tricolore string als een sjaaltje rond haar nek. Sarko bleef stokstijf staan terwijl hij zich concentreerde op de bestorming van de Bastille.
Toen ze trouwden gaf zij hem een kostuum van Napoleon cadeau en een maxi-cosy, speciaal voor hem gemotoriseerd op wielen. Pour toi, mon mini-Kozy had ze gefluisterd, alsof ze een liedje zong alleen voor hem. Dat het een verwijzing was naar Napoleon die eigenlijk op een ezel over de Alpen trok, terwijl hij op een steigerende paard wordt afgebeeld, hield ze voor zich, want Sarko was blij. Had ze de tricolore trappelzak erbij gegeven die maxi-cosy in aanbieding had, zou hij zich weer vernederd gevoeld hebben. Maar nu niet. Verblind door de vergelijking met Bonaparte straalde hij wanneer hij ‘s avonds, zodra het personeel naar huis was, zijn pak aantrok en dan rechtopstaand op zijn maxi-cosy, met de hand op het hart, van zijn rechtervleugel naar haar ‘rive gauche’ reed.
De eerste keer stond zij hem op te wachten in een erg blote Marie-Louise jurk. Ze dronken wijn uit het beste kristal en hij hield een redevoering in zijn beste Frans. Carla Bruni speelde bewondering en dacht aan Waterloo.
Wanneer zij vrienden uitgenodigde lichtte er in de gang naar haar appartement een bord op: ‘silence, on tourne’ en dan maakte mini-Kozy een demi-tour met zijn maxi-cosy.
In die bewuste week van de regionale verkiezingen had Sarko het zo druk gehad dat hij Carla Bruni in dagen niet gezien of gehoord had. Het was stil geworden in het paleis. Hij wou niet meer naar buiten, maar hij zou zich evenmin door de omstandigheden laten neerdrukken. Op zulke momenten had hij spijt dat hij niet voor een vrouw gekozen had die hem kon troosten, die één met hem kon zijn in de mindere momenten. Maar hij had meer voor de vorm dan voor de vrouw gekozen, want dat is beter voor het imago. Met Carla Bruni kon je immers overal komen, werd je door iedere man en vrouw benijd, leefde je in de verbeelding van alle Fransen, ook al was Carla altijd professionele mannequin gebleven, stralend volgens contract in de spotlights maar koel en afwezig als de de lichten doofden. Haar echte leven deelde ze niet met hem. Hij hoorde de roddels ook wel, maar overal waar camera’s stonden liep zij wel aan zijn hand.
Hij trok zijn Napoleon-kostuum aan, zette zich makkelijk met een fles lekkere wijn en twee glazen in zijn maxi-cosy en reed naar haar appartement. Misschien is ze niet thuis, dacht hij want het bord licht niet op. Toen hij de geluiddichte ruimte binnenreed hoorde hij muziek en leek hij op een feestje terecht te komen. Hij zag de gewoonlijke lange haren en leren broeken die niet eens naar hem keken. Nooit wist hij wie bij haar begeleidingsgroep hoorde of wie vrienden stylisten of coiffeurs waren. Nu stond hij daar in zijn Bonaparte-outfit, maar die modepoppen waren meer gewoon en eentje zei: ‘Carla est dans le fond’, waardoor Sarko niet anders kon dan doorrijden. Daar zag hij haar. Ze droeg stiletto’s en een zwarte mini-jurk met lage ruguitsnijding. Ze sloeg haar haren met die typische Bruni-beweging naar achter in de nek en lachte zoals hij haar de laatste tijd niet meer had weten lachen. De man die haar zoveel pret bezorgde was de enige aanwezige in stijlvol maatpak.
Mon p’tit Napoléon’, schrok Carla Bruni toen ze Sarko zag. Sarko schrok niet minder toen hij de man in maatpak zag. Met een grijns zo breed als de Champs Elysées keek de Villepin van uit de hoogte op mini-Kozy neer. Sarko had twee mogelijkheden: ofwel deed hij alsof hij dronken was, ofwel speelde hij een verbitterde Napoleon Bonaparte, zonet verbannen naar het eiland Elba. Hij verkoos te zwijgen.
HugoBe
10-04-2010