Sint is afgeleid van het Latijnse sanctus en betekent heilig. Maar dat was Klaasje zeker niet.
Hij was niet eens een kindervriend. Dat is allemaal framing, zoals men dat nu noemt. Slimme marketing van een van de grootste bedrijven ter wereld, Coca Cola.
Een bedrijf dat van geheimen houdt. Het grootste geheim ter wereld is nog altijd het recept van Coca Cola. Het tweede grootste geheim komt ook uit de koker van Cola: de ware geschiedenis van Sinterklaas en de Kerstman, de twee zonen van meneer Cola.
Hij gaf ze de namen Klaas en Rudolf. Niks speciaals zou je kunnen denken, maar slechts weinigen wisten dat die jongens oud geboren werden. Met een niet te scheren witte baard.
Het was een ramp voor het publieke leven van iemand die zo beroemd en rijk was.
Meneer Cola hield zijn zonen zo goed mogelijk voor de buitenwereld verborgen.
De enkele keren dat de kinderen van medewerkers mochten komen spelen,
probeerden de zonen Cola die vriendjes van een dag te kopen met cadeautjes.
In een afschuwelijk opbod tegen elkaar. Klaas wou niet onderdoen voor Rudolf en omgekeerd.
Hoewel ze de koning te rijk waren, leefden ze ondergedoken, en waren onbekend en onbemind. Daarom vochten ze voortdurend met elkaar om de aandacht van vader Cola.
Als Rudolf zei dat hij koning wou worden, zei Klaas, om Rudolf te overtroeven,
dat hij paus wou worden.
Meneer Cola kwam vaak in België, we vermoeden naar het stoppekensfabriek,
beter gekend als de Crown Cork Company aan de brug van de azijn.
Van die reizen bracht hij voor zijn zonen ondermeer boeken mee uit ons land.
Rudolf was gefascineerd door een foto van de eedaflegging van Boudewijn als koning der Belgen. Het hoge baldakijn waaronder onze Boudewijn stond sprak tot Rudolfs verbeelding.
Het was van rood fluweel met een boord van witte hermelijn. Zo waren koningen vroeger gekleed, dacht Rudolf, en hij liet zich een pak aanmeten van rood fluweel met witte hermelijn. Het werd zijn vaste tenue. Nooit wou hij nog iets anders dragen.
Klaas, die meestal in de peignoir van zijn moeder rondliep, wist dat een paus de enige man was die ongestraft in vrouwenkleren mocht rondlopen, dus werd de paus zijn vestimentair rolmodel.
Vader Cola werd er gek van. Je zou voor minder.
Zijn kinderen hadden niet alleen witte haren en een lange baard, zij kleedden zich iedere dag alsof het carnaval was. Kom daar mee buiten. Maar dat kon helaas niet, waardoor het probleem nog verstikkender werd. Bovenop die eeuwige ruzies.
Het is niet te verwonderen dat vader Cola hen, van het ogenblik dat ze redelijk volwassen werden, zo ver mogelijk van elkaar wou scheiden.
Heethoofd Rudolf werd naar de Noordpool verbannen waar niemand hem kon zien.
Klaas de kille kikker werd naar het warmste land verbannen dat vader Cola zich toen
kon voorstellen: Spanje.
Rudolf genoot van zijn vrijheid en van de oneindige vlakten na zoveel jaren binnen zitten.
Het zou niet lang duren of hij verblijdde de eskimo’s met zijn ijssculpturen.
Er is een niet bevestigd verhaal dat hij een rendier uit ijs beeldhouwde en zo vol was van zijn schepping dat hij niet kon geloven dat het dier niet tot leven kwam.
“Leef”, brulde hij en smeet zijn beitel naar het ijssculptuur. Volgens de overlevering geschiedde toen een wonder. Het rendier begon zowaar te leven en werd voor altijd de trouwe reisgezel van Rudolf. De split in zijn voorhoef zou een herinnering zijn aan de plaats waar de beitel het ijsdier trof.
Rudolf maakte pas echt fortuin wanneer hij, om de vrouwelijk eskimo’s te imponeren, enorme borsten uit ijs begon de hakken. Zijn afgeronde ijsstenen waren zo perfect dat hij eerder de interesse van de mannen trok. Zij begrepen dat die gladde bollen beter overeind bleven in sneeuwstormen dan de rechthoekige huisjes die zij met ijs metselden. Rudolf nam een patent op zijn ‘iglo’ en generaties eskimo’s zouden geboren worden met een iglo in hun maag.
Vader Cola kon eindelijk fier zijn op zijn zoon en sloot met hem een deal voor kleine ijsblokjes, en sindsdien werd Cola ‘on the rocks’ gepromoot.
Ook Klaas had zijn draai gevonden in Spanje, en met financiële steun van papa beheerde hij al snel de grootste appelsienen-plantages van Spanje.
Voor de pluk en buk had hij een voorkeur voor Moren, die toen nog in grote getallen in Spanje woonden.
Klaas was de slimste van de broers, want waar Rudolf verbaal nooit veel verder geraakte dan “Ho, ho, ho”, had Klaas de reclame-wijsheid van vader Cola. De ‘appeltjes van oranje’ werden een wereldwijd begrip. Hij was een behoorlijk liedjesschrijver en wanneer hij met zijn oogst de wereldmarkt optrok bereidde hij die tocht voor met liedjes als “zie ginds komt de stoomboot”.
Maar zelfs op die grote afstand ging de ruzie en de afgunst tussen de broers gewoon voort. Omdat Rudolf zich in het koude Noorden graag omarmde met Xmas babes, voorloopsters van de playboy bunny’s, schaars gekleed in rood fluweel en witte hermelijn, en hij de Cola van vader met iets sterkers aanlengde, hekelde Klaas hem in een liedje dat we ook vandaag nog kennen: “Rudolphe the red nose reindeer”.
Rudolf stond prompt zijn naam Rudolf af aan zijn rendier en liet zich, om Klaas te pesten, voortaan Santa Claus noemen. Hij pikte ook het belangrijkste feest van de zogenaamde paus in, Kerstmis. Maar het ging verder. En daar kunnen we alleen maar in bedekte termen over schrijven : wat doe je met het gegeven dat de ‘zak’ van Sinterklaas in oorsprong niet zo groot was als in de latere legende? En dat de scheldnaam ‘zwarte Piet’ niet zozeer op zijn helpers sloeg en zijn schimmel in oorsprong niet het latere paard was, maar wel een gevolg, om het discreet te zeggen?
Zo kon het niet verder en vader Cola riep zijn reclamemensen bij elkaar.
Die kregen alleen nog Cola te drinken tot zij met een goed verhaal zouden afkomen.
Onder die onhoudbare druk ontstonden de verhalen van Sinterklaas, de heilige man
en de Kerstman, de bon-vivant.
Geen enkele Cola-campagne heeft meer gekost dan hetgeen werd uitgegeven om deze verhullende verhalen over zijn zonen op de wereld los te laten en in de geschiedenis te schrijven. Dat beiden ongebreideld cadeautjes mochten uitdelen deed de zonen het verhaal slikken.
Vader Cola haalde opgelucht adem. Geheim twee lag vast en dat mocht gerust wat kosten.
Coca Cola was ondertussen toch het grootste merk ter wereld geworden.
Hij rekende er op dat de winkeliers, gesteund door de media, de verhalen zouden oppikken en uitvergroten tot hetgeen wij nu ieder jaar van september tot december horen.
Klaas kreeg van vader zelfs een extraatje dat gerust mocht vergeleken worden met wat
“on the rocks” voor Rudolf betekend had. Vader lanceerde met de appelsienen van zoonlief
de frisdrank “Minute Maid”. Klaas mocht de naam zelf kiezen en wie even nadenkt herkent ook hier weer de roots van de Cola-familie. “Minuut maat” was de verholen boodschap van Klaas aan Rudolf.
De marketing-boys van Cola fantaseerden een verleden voor elk van de zoons bij elkaar en hun mythe ging er in als zoete Cola.
Blijkbaar vraagt nog altijd niemand zich af of heilige Klaas wel overal op dezelfde avond door de schouw kan kruipen en of Rudolf echt met zijn slee door de lucht vliegt.
‘De mensen willen bedrogen worden’, zei vader Cola altijd, maar toch hield hij vooral het beeld van de Kerstman in stand. Hij had het niet zo voor schijnheiligen in vrouwenkleren met dubbelzinnige attributen.
HugoBe
25-11-2009