Je kunt in Zwitserland geen kant op kijken of je ziet wel ergens een Zwitserse vlag wapperen. Het moet niet eens nationale feestdag zijn om die Fahne uit te hangen. Zij hoort er bij, het hele jaar door. Het lijkt wel of het moet, om mooi af te steken tegen het immer fris geschoren groen of als zoveelste zelfbevestiging voor naar zekerheden zoekende Zwitsers.
Het heeft natuurlijk met nationale trots te maken, ze hebben nu eenmaal een vlag waar je mee buiten kunt komen, in die mate zelfs dat Zwitsers zich zonder problemen in hun Fahne kleden als er geen gevels of vlaggenstokken in de buurt zijn om te vlaggen.
Begin er maar aan met onze tricolore. Je zou honderdvoudig uitgelachen worden alvorens men jou met medelijden uit het straatbeeld zou verwijderen, maar ginder, en nog vaker in hun buitenland, lopen jongeren gewoon rond met het Schweizerkreuz op hun T-shirts.
De eerste keer dat ik zo een fietser zag dacht ik dat het Cancellara was, want die woont ook in Bern. Tot ik er tien binnen het uur zag begreep ik dat je hier helemaal niet moet winnen om de nationale trui te mogen dragen. Hier is iedereen kampioen, bij ons is iedereen beroemd. Maar dat is de schuld van Dominique Deruddere die er een film over maakte.
Hoewel ze hun klanten makkelijk binnen de eigen grenzen vinden, kent de merchandising van de Zwitserse vlag geen grenzen. Naast de Zwitserse zakmessen en kleine melkkruiken met chocolaatjes, heb ik serviezen en servetten gezien, dassen en sporttassen, laarzen en kaarsen, dienblad en voetmat: telkens met rood veld waarop het witte kruis.
Het omgekeerde van het rode kruis, maar de Zwitsers waren eerst.
Het Rode Kruis inspireerde zich op de Zwitserse vlag. Uit erkentelijkheid omdat Zwitserland het hielp oprichten.
Wat ik nog nergens gezien heb, ook niet in de speciaalzaken is een Zwitsers inlegkruisje. Het ligt als het ware voor de hand en moet beslist een gat in de markt zijn, maar nergens wordt er een broekje over open gedaan. Je kunt er natuurlijk moeilijk onderzoek naar doen. Mijn Zwitsers is om te beginnen te beperkt om intieme vragen te stellen. Bovendien, wanneer ik vraag :”Darf ich etwas fragen, tragen Sie eine Schweizerische Slipeinlage?”, weet ik dat ook de antwoorden dubbelzinnig zullen zijn, want natuurlijk dragen de Zwitserse vrouwen een Zwitsers inlegkruisje. Zwitsers kopen immers altijd Zwitsers. In de overal aanwezige Migros.
Van oorsprong zal het dus wel een Zwitsers inlegkruisje zijn, maar niet qua design, toch zeker niet bedrukt met het Schweizerkreuz. 
Nochtans ligt zo’n Zwitsers inlegkruisje meer dan welk gadget ook perfect in de lijn van de Zwitserse symboliek van ‘zuiverheid en zekerheid’. En mochten vrouwen toch een probleempje hebben, dan krijgen ze met een Zwitsers inlegkruisje voortaan een mikpunt in de mik. Bloeden voor het vaderland, krijgt een nieuwe betekenis. En voor vrouwen in de menopauze komt de rode vaan met deze rote Fahn van het Zwitserse inlegkruisje een beetje terug.
Als ik dit Zwitserse inlegkruisje nu eens zelf op de markt breng? Een model en naam heb ik al: Jungfrohlich, zuiver als de Jungfrau, waar alle jonge vrouwen vrolijk bij worden.
Zijn er kandidaten voor proeffoefjes?